Sena Nur Işık

Cennetteki ırmağı kirleten her kötülüğe… HİÇ KİMSENİN DUYMAK İSTEMEDİĞİ O İSMİ GURURLA SÖYLEDİM: ASEL Asel yaşadığı ihanetlerin sorumlularıyla yüzleşebilmek için tüm cesaretini toplayıp okula geri döner. İnsanların suçlayıcı bakışları, geçmişin günahlarına karışınca her geçen gün daha da zorlaşır. Geçmiş kalbini dikenlerle sararken biri onun çiçek açabileceğine inanır. Yeni filizlenen hisleriyle birlikte içindeki öfkenin ateşi gittikçe harlanmaktadır. Asel son kez geçmişiyle karşı karşıya geldiğinde, güvendiği hiç kimse sandığı kadar masum değildir.

ASELDEN MEKTUP 1

Canım yanıyor. Hayatımı yerle bir eden ihanet ile karşılaştığımdan beri ağlıyorum. Kendime her defasında söz veriyorum. Ağlamayacağım! Ağlıyorum. Güçsüz hissediyorum. Yine ağlıyorum. Yüzümdeki yaşların kurumasına bile fırsat vermeden devam ediyorum. Hissettiklerim sadece kalbimi değil, tüm bedenimi acıtıyor. Birkaç kelime nasıl fiziksel acı verebilir diye düşünebilirsin. Sana kötü bir haberim var. Sevdiklerin tarafından duyduğun birkaç kelime tüm bedenini fiziksel olarak acıtabilir. Daha da kötü bir haberim var. Maalesef bu acının bir tedavisi yok! Yatağımdan kalkmak istiyorum. Her gün kendime yarın sabah kalkacağımı, daha mutlu olacağımı, her şeyi unutabileceğimi, gözyaşlarımın kuruyacağını söylüyorum. Her gün kendime söz veriyorum. Ama her gün aynı acının içinde debeleniyorum. Bir gün kendime verdiğim sözleri tutabilecek miyim merak ediyorum. Bir gün sanki yaşananlar hiç olmamış gibi özgürce dolaşabilecek miyim? Gözyaşlarımın ıslattığı yataktan kalkıp yürüyebilecek miyim? En çok canımızı yakanlar neden en çok sevdiğimiz insanlar oluyor? Onların yıkımı altından neden kalkamıyoruz? İçimizden bir parçamızı onlarla paylaştığımız için mi toparlanamıyoruz? Bir yanımızın hep eksik kalması bu yüzden mi? Bizden eksilen parçaları yeni birilerinin doldurmasını beklemek mümkün mü? Kendi parçalarımızı bile toplamakta bu kadar zorlanırken başkalarından yardım ümit etmek adil mi? Yenisi, eski parçaların yerini doldurabilir mi? Kötü yaşanmışlıklar iyi bir geleceğe tohum olabilir mi? Birilerini yeniden sevebilir miyim? Birilerine yeniden güvenebilir miyim? Peki bu çaresizliğe yeniden düşebilir miyim? En önemlisi Hayat, hepsini yeniden yaşamaya değer mi? - CANAVAR

ASELDEN MEKTUP 2

Selam! Beni hatırladın mı? Eğer merak ediyorsan yatağımdan kalktım. Artık ağlamıyorum. Hayır, ağlıyorum. Ama eskisi gibi değil. Yatağımda saklanmıyorum. Ayağa kalktım. Nasıl oldu sorma, bilmiyorum. Zaman, bir şeyleri değiştirmeyi başarıyor. İnsanlarla göz göze gelebiliyorum. Bana üzülen, acıyan bakışları ile baş edebiliyorum. Bu bakışlar beni sinirlendirdiği için öfkeli bir insana dönüştüm. Ama umursamıyorum. İçimdeki iyi yanlar ölmüş gibi hissediyorum. Öfkemi rahatlıkla dışarı vurmak, insanları kırmak önemli değil gibi geliyor. Kırıldığım yerlerin başkalarını kırarak bir araya gelmeyeceğini biliyorum. Sadece benim gibi hissetmelerini istiyorum. Beni anlamak için tek bir çaba bile harcamayan, ilk fırsatta gözden çıkaran bu insanların biraz olsun parçalarının eksilip benim gibi hissettiğini görebilmeyi umuyorum. Onların da canının yandığını bilmeliyim. Yaşadıklarım, iyileşmeyen yaralardan. Kabuk bağladıktan sonra izi kalan, her gördüğünde düştüğün o anı hatırlatan cinsten. İyileşmeyeceğim. Yara izim hep duracak. Her baktığımda aklıma gelecek. Buna rağmen yoluma devam etmeye çalışıyorum. Artık ağlamıyorum. Yarama sebep olan yeri, canı yanan bir çocuğu susturmak isteyen anne gibi yalandan dövüyorum. Öfkem, kalbimi yaralayan her insanı buluyor. Yatağımdan kalktım. Artık ağlamıyorum. İyi değilim. Ama kötü de değilim. En azından artık sana selam vermeyi unutacak kadar çaresiz duygular içinde yüzmüyorum. Kıyıyı görebiliyorum. Çaresizlik denizinden çıkmak üzereyim. Eğer sen de benim gibi çaresiz duygular içindeysen elinden tutup seni de beraberimde kıyıya götüreceğim. Ama eğer, kıyıda beni bekleyeceksen daha hızlı yüzeceğim. Söyle, neredesin? - ASEL CARTER

ASELDEN MEKTUP 3

Selam! İki mektubuma da cevap vermedin. Ama ben sana yazmaya devam edeceğim. Denizden çıktığımı haber vermek istedim. Çaresizce yüzdüğüm sulardan kurtuldum. Ne denizdeki çaresizliğe ne de sahildeki insanlara ihtiyacım olmadığını fark ettim. İnsan her adımında yeni bir şeyi tecrübe ediyor. Kendi kendime yetebilmem gerektiğini, kimseden bir şey beklememem gerektiğini öğrendim. Her duygunun bir çıkarı olduğunu, her beklentinin hayal kırıklığına dönüşebileceğini anladım. Kendime verdiğim değeri uzun süre önce unutmuştum. Başka insanlar üzerinden kendi değerimi belirlediğim ve beni yönetmelerine izin verdiğim o günlere dönmek istemiyorum. Kendimi olduğum gibi kabullendim. Öfkem ile dövdüğüm yaramı hatırlıyor musun? Onu bile sevmeye başladım. Biliyorum, hikayemi okuduktan sonra inanması zor olacak ama gerçekten başardım. Geçmişe dönüp bakmıyorum. Eğer geçmiş önüme zorla çıkmaya kalkarsa üzerinden atlayıp geçiyorum. Kendime yeni yollar, yeni yaşam sebebi arıyorum. İlk mektubumdaki gibi telaşlandığım zamanları geçtim. Geçmişle beraber onları da orada bıraktım. Mutlu olabilmek için kendimi sevmem gerektiğini öğrendim. Yaralarımı gizlemeyi değil, eski bir anıya gülümser gibi bakmayı öğrendim. Kendimi akışa bıraktım. Bu hayatta yaptığım planların anlamsız olduğunu gördüm. Neyin nereden geleceğini bilemez iken kesin adımlar atarak yürüdüğünde hayat, insana çelme takıyor. Kendinize gelmenizi sağlıyor. Kendime geldim. Birkaç mektupla beni anlamayacağına eminim. Belki hikayemi okuduğunda beni anlarsın. Anlar mısın? Eski mektuplarıma cevap vermedin. Ama buna cevabını bekliyorum. Beni anlamak için beni okumak ister misin? - ASEL